lunes, 5 de octubre de 2020

LA PROFECÍA DE MAFALDA (¡Gracias Quino!)

 

¿Que sentirías al pensar que Mafalda te ha engañado?


 

Es cierto. Nací en aquel bario. Donde Mafalda esta sentada en el banco, donde la feria del domingo sonríe en todas las lenguas del mundo, donde El Afronte toca al Pedro Telmo, donde el adoquín bohemio apoya con su corazón abierto a la comparsa y el tambor.

Es cierto. Nací en aquel bario. A los treinta y un años de edad.

¿Es cierto? Jamas lo sabré. Sin embargo...

 Aquella plazita en Chile y Defensa fue mi primer refugio. Ahí, un tal 6 de septiembre por la mañana se abrió mi primer ventanal con vista a América Latina. Perdido por dentro y por fuera, me salvaba la moza de la Continental de la misma esquina donde solía desayunar, almorzar y cenar en los primeros días de mi Argentina. Al darme vuelto la moza me enseñaba a contar, diez, veinte, treinta, cuarenta... Ella era muy guapa, yo era muy tímido.

Me encontré viviendo a diez cuadras del ventanal. Andaba por todo el barrio, desde Cocha hasta Perú 571, desde Niño Bien hasta Plaza Dorrego. Así pasaron años.

Luego vino Mafalda. En realidad siempre estuvo ahí. Solamente una noche de verano se sentó en el banco. Y quedó, sacándose fotos con porteños y gringos unas mil veces por día. Después de haber aprendido la lengua del Quino intenté varias veces a invitarla a Mafalda a comer pizza en la Continental de la equina. Nunca aceptó, nunca me dio una razón. Salvo aquella única vez, la joven noche de verano, el 28 de Febrero del 2013. No me meto contigo – dijo con la voz clara, alegré y algo misteriosa. Vas a encontrar a otra - agregó.

Entonces la dejé y crucé la calle hacía la otra vereda pensando que hacer conmigo. Quise hablarle otra vez pero vinieron unas dos chicas, una con pinta de bien porteña, y se sentaron en el banco a su lado. Ya esta – entendí. El amor, el pan del alma, tiene buen sabor si esta correspondido. De otro modo queda amargo. 

Me fui.

No todos creen en el karma.¿Vos?

Pues escuchá...

Salía por las noches, siempre con algo de locura y mucha esperanza de que se cumpla la profecía de Mafalda. De encontrarla a aquella desconocida mencionada por Mafalda. Sí, lo he creído a pesar de la razón que me decía que nadie conoce el futuro. Ni si quiera Mafalda. Sí, lo he creído, porque a veces lo único que nos queda es la fe. Sin embargo, lo que encontraba era unicamente el viento que anunciaba los buenos aires de un cambio decisivo. De partir. 

Me engaño Mafalda.

Un tal 20 de Diciembre me fui a despedir. Con un paso libre, beso en la mejilla y un adiós. Comme il faut.
Yo me fui de mi barrio.

Años después, de paso en un país lejano entre Europa y Asia, le escribí a una Argentina que vivía por allá enseñando el tango Pregunté por lo obvio, clases de técnica de mujer para el tango. Y…  aunque yo me fui de mi barrio, por ella siempre estoy llegando, otoño tras otoño, primavera tras primavera. El tiempo pasa. Muy pronto, después de menos de dos años de compartir el sol y la lluvia, nos dimos cuenta que no era mi barrio. Era nuestro barrio. Eramos vecinos. Según dijo, vivía en la esquina de Piedras y Tacuari. Sí, me costó creerlo. No solamente por no habernos encontrado nunca, también por el hecho que Piedras y Tacuari son calles paralelas y si llegan a compartir una esquina, es solamente aquella de la imaginación infinita de Mafalda. Sin embargo es cierto, vivíamos a cinco cuadras uno del otro. Los dos bailando tango. A lo largo de seis años nunca nos hemos cruzado. Nunca, aunque parezca imposible.

Para Quino el tiempo pasó en otro sentido. Lo que queda es su obra y la gratitud de muchos. Quedan los dibujos. Las fotos, millones de fotos del mundo entero sentado en el banco con Mafalda. Hoy mi pareja me mostró una de estas fotos suyas de aquellos tiempos porteños. Esta sentada con Mafalda en el banquito, pasándolo bomba con una amiga una noche de verano. Precisamente dicho, la noche del 28 de Febrero del 2013. Por nostalgia a la Continental, a mi barrio, me fije bien en la foto. Hasta note, que en el rincón derecho de arriba hay dos hombres, figuritas pequeñas.
No todos creen en el karma.¿Vos?

Sin poder respirar me fijé otra vez. Pude reconocer a uno de aquellos hombres de la foto. A pesar de la imagen muy borrosa no fue tan difícil reconocerlo. Porque lo conozco muy, muy bien. Conozco sus gestos, posturas, su ropa, sus expresiones, sus pensamientos, su sentido de humor. Y me causa gracia pensar que aquel hombre llego a desconfiar de la profecía que recibió de Mafalda. Aún hoy recuerdo estas palabras tan bien. La voz clara de Mafalda, alegré y algo misteriosa, diciendo: no me meto contigo, vas a encontrar a otra. En aquel momento, años atrás, al flaco aquel parado en la otra vereda no se le cruzó por la cabeza que Mafalda se reía de él y que para ahorrarse todo el viaje a un país lejano entre Europa y Asia bastaba de volver al banquito de Mafalda y saludar muy amablemente a la chica con pinta de bien porteña que lo pasaba bomba con su amiga.

Nadie conoce el futuro. ¿Nadie? Jamas lo sabré. Sin embargo hoy la veo a Mafalda con otros ojos. Y endiento porque siempre me atraía tanto. Tenia algo muy especial y insustituible. El sentido de humor. ¡Gracias Quino! 

 

miércoles, 4 de octubre de 2017

SZARUGA - GARÚA


SZARUGA


Cóż za noc wroga, chłód, pusta trwoga,
wiatrem przeszywa lament niedoli,
studnią się cieni jawi nocna łuna,
ja wśród tych cieni idę powoli.

Wbija szaruga
złe nastroje,
igły swoje,
wprost w serce moje.

Nocą bez świtu, mego niebytu,
myślami krążę,
mą przepaść drążę,
chcę wyzwolenia,
zaprzeczenia,
zapomnienia,
tym bardziej pamiętam ją.

Szaruga!

Samotne, smutne ulicą płynie,
serce spętane wspomnienia więzią,
w smutku ruinie,
czując Twój powiew
na wskroś przeszyty jej niepamięcią,
łez bezmiar zginie.

Przegrany!
Duch co wśród cieni krąży dokoła,
wciąż bardziej szuka, bardziej woła.

Szaruga… tęsknota
I nawet niebo szlocha, taki żal.

Coż za noc wroga, chód, pusta trwoga,
ni śladu kogo, ulic mglisty róg,
stoją wzdłuż traktu zastępy latarni,
konającym światłem polerują bruk.

A ja wędruję przegrany,
zawsze sam,
w proch potrzaskany,
wspominając Cię.

Spadają krople w dzban duszy mojej,
do samej kości przewiercą lodem,
drwiąc z mojej trwogi, zimna, ponura,
wciąż bezlitosna szaleje wichura,
popychając mnie.


GARÚA


¡Qué noche llena de hastío y de frío!
El viento trae un extraño lamento.
¡Parece un pozo de sombras la noche
y yo en la sombra camino muy lento.!

Mientras tanto la garúa
se acentúa
con sus púas
en mi corazón...

En esta noche tan fría y tan mía
pensando siempre en lo mismo me abismo
y aunque quiera arrancarla,
desecharla
y olvidarla
la recuerdo más.

¡Garúa!

Solo y triste por la acera
va este corazón transido
con tristeza de tapera.
Sintiendo tu hielo,
porque aquella, con su olvido,
hoy le ha abierto una gotera.

¡Perdido!

Como un duende que en la sombra
más la busca y más la nombra...
Garúa... tristeza...
¡Hasta el cielo se ha puesto a llorar!

¡Qué noche llena de hastío y de frío!
No se ve a nadie cruzar por la esquina.
Sobre la calle, la hilera de focos
lustra el asfalto con luz mortecina.

Y yo voy, como un descarte,
siempre solo,
siempre aparte,
recordándote.

Las gotas caen en el charco de mi alma
hasta los huesos calados y helados
y humillando este tormento
todavía pasa el viento
empujándome.


















(1943) 

música: Aníbal Troilo; letra: Enrique Cadícamo; canta: Francisco Fiorentino



Versión con texto completo – wersja z pełnym tekstem

canta: Alberto Gómez (1944)








martes, 20 de septiembre de 2016

MODLITWA O INTERPUNKCJĘ

Ojcze!

Nasz któryś jest !!
W niebie! święć się.

Imię Twoje przyjdź?
Królestwo Twoje bądź?
Wola Twoja jako w niebie?

tak… 

I na ziemi chleba Naszego,
powszedniego
daj Nam!
dzisiaj!!

I odpuść…
Nam Nasze!

Winy jako i My?
Odpuszczamy Naszym!

winowajcom?
…i nie wódź Nas. 

Na pokuszenie!!!

ale…

Nas! zbaw

od
złego amen.



domingo, 11 de septiembre de 2016

TERCERA CARTA DE SAN PABLO A LOS CORINTIOS

Quiero ser puro
mi Tierra - soledad

Quiero ser libre
mi Luna - renuncia

Quiero amar
mi Sol - sufrimiento

Y ahora permanecen la soledad, la renuncia y el sufrimiento,

estos tres;

pero el mayor de ellos es el transcender mi Universo 



ST. PAUL'S THIRD LETTER TO THE CORINTHIANS

I want to be pure
my Earth is solitude

I want to be free
my Moon is renunciation

I want to love
my Sun is suffering

And now the solitude, the renunciation and the suffering remain

these three

but the greatest of these is to transcend my Universe 


TRZECI LIST ŚW. PAWŁA DO KORYNTIAN

Chcę być czystym
samotność moją Ziemią

Chcę być wolnym
wyrzeczenie mym Księżycem

Chcę kochać
cierpienie moim Słońcem

Tak więc trwają samotność, wyrzeczenie i cierpienie

te trzy

z nich zaś największym jest przekroczyć własny Wszechświat 


viernes, 8 de julio de 2016

POZEW O ROZWÓD (LISTEM POLECONYM)


Jeśli nie mogę być Twym mężczyzną,
niech przynajmniej pewnego dnia
uda mi się zostać
Twym ulubionym pisarzem.


Wiele lat później, naprzeciwko plutonu egzekucyjnego, składającego się wyłącznie z własnej żony, przypomniał sobie owo odległe popołudnie, gdy po raz pierwszy usłyszał imię swej przepięknej kobiety, tak rzeczywiste i jednocześnie tak magiczne. Był wówczas ledwie młokosem, zauroczonym życiem, pragnącym przeskoczyć ponad przepaścią, która rozciągała się między jego lękami i marzeniami.

Wrócił pamięcią do tego odległego momentu, gdy – zobaczywszy ją – odważył się podjąć wyzwanie.
-    Miłość to nie szaleństwo od pierwszego wejrzenia, miłość się tworzy. Zbudować ja, poznać swą wybrankę, rosnąć razem, to wymaga wiele czasu - rzekł - i dlatego mógłbym dzielić mój los z każdą kobietą, oddać się jej całkowicie, jaka by nie była, by razem przeżyć pełne i szczęśliwe życie. Pod jednym wszakże warunkiem - dodał - że to będziesz Ty.

Roześmiała się na jego słowa.
- Nie mogę dzielić mego świata z tylko jednym mężczyzną, odpowiedziała szczerze, dodając że pociągała ją wolność.

Wbrew temu, właśnie tak uczyniła. Wybrała go i została z nim, zdradzając go tylko od czasu do czasu. Nawet specjalnie się z tym nie ukrywając. Pomimo tego, a być może właśnie dlatego, kochał ją jeszcze bardziej.

Tamtej nocy, tuląc ją czule po pełnej pasji, intensywnej bliskości, zdecydował się odjeść. Powód? Jego kobieta czytała za dużo, za często chodziła do kina, spacerowała regularnie pustymi ulicami w towarzystwie księżyca, tańczyła z obcymi w taki sposób, że nie byli w stanie jej zapomnieć, budziła się każdego dnia z nadzieją, że to właśnie dziś… Była wolna i szalona. Wystarczająca przyczyna, by żądać rozwodu z winy współmałżonki przed jakimkolwiek trybunałem. Tym niemniej był jeszcze jeden powód, którego nie można było zawrzeć w pozwie rozwodowym. Najbardziej szczera ze wszystkich, prawdziwa przyczyna klęski tego wieloletniego małżeństwa. Imię jego żony przestało mu się podobać. Nadal było tak rzeczywiste jak dawniej, lecz straciło swą magię. A wszak imię, które nie ma w sobie magii, nie jest nic warte. Jego kobieta nazywała się Soledad Dolores Márquez.

Wina zawsze leży po obu stronach. Nie był w stanie oszukać samego siebie, wiedział, że dorzucił swoje trzy grosze, by dotrzeć na owe rozstaje dróg, które rozdzielą na zawsze kochanków przeszłości. To przez jego nieznośną radość, ogień, jego wieczną wolę wygłupów, wrażliwość dziecka, która odbijała się w jego oczach, serce zbyt młode dla świata wokół, przez jego pasję, która prowadziła go przez życie tanecznym krokiem. Tak, on sam też był winny. 

Zdecydował się rozstać na sto procent, pozostawić za sobą wszystko, co wcześniej dzielili. Rozwód absolutny, z podziałem marzeń, bliskich przyjaciół, ulubionych miejsc, największych przysmaków, najczęściej słuchanych piosenek. Bez półśrodków. Rozwód ostateczny i całkowity. Dobrze przemyślany krok, bilet w jedną stronę. Skok w przód znad skraju przepaści.

Przyjęła nowinę z godnością i spokojem, w harmonii, którą cieszy się tylko ten, kto już przeżył, to co w życiu jest do przeżycia, dzielił wiele i kogo doświadczenie nauczyło miłości. Zaakceptowała koniec bez jednego wyrzutu. Pokłócili się wyłącznie o wspomnienia, każde z nich chciało zachować dla siebie najlepsze; puste plaże letnich nocy, księżyc w pełni pocałunków o smaku dojrzałych owoców mango, śpiew ptaków, które zazdrościły im melodii ich własnej pasji. Oboje chcieli pobyć się złych chwil, deszczu, który od czasu do czasu płynął z oczu i zatapiał całą podłogę, chmur, które z rzadka zakrywały błysk w oku, ataków zdesperowanego serca powodowanych bezpłodnością Soledad.

Tak, on też ją zdradzał. Z różnymi kochankami, z którymi zostawał na długo. Kochał je, tym niemniej nigdy nie był w stanie porzucić swego małżeństwa, uciec od tej najgłębszej i najbardziej naturalnej więzi, jakiej dane jest doświadczyć każdemu. Nigdy, aż do dziś.  

O zasadach rozwodu został poinformowany dobrze. Po pierwsze, rozstanie jest pierwszym krokiem istnienia. Po drugie, żeby się odrodzić, trzeba najpierw umrzeć. Nie były to reguły zbyt zachęcające, tym niemniej był gotowy na rozwód niezależnie od ceny. Włącznie z tym, że zapłacił niemałą fortunę nobliwemu adwokatowi w ciemnym garniturze, by ten zrobił jak najstaranniej to, co do niego należy. Powiedziano mu, że – pomijając trudności emocjonalne – sprawa jest czystą formalnością, typowym przypadkiem opartym o uzasadnione argumenty. Obiecano mu szybkie i niezbyt bolesne rozwiązanie, bez niepotrzebnych konfrontacji.

I jedynie mały szczegół powodował jego bezsenność. Nie sposób nie zauważyć, że wymiar sprawiedliwości w naszym kraju funkcjonuje nie całkiem dobrze. Dzień za dniem, miesiąc za miesiącem, rok za rokiem, termin rozprawy wciąż nie był wyznaczony. Zdaniem adwokata, tego kłamliwego i skorumpowanego syna swej matki, sprawa nie została nawet przydzielona żadnej sędzi, która chciałaby ją rozpoznać. Było tak, jak mu wyjaśniono, z dwóch powodów. Po pierwsze, znikoma ilość pozwów rozwodowych paradoksalnie spowalniała postępowanie w jego sprawie. Po drugie, każda sprawa o ostateczny rozwód zasługiwała na to, by rozpoznano ją z miłością. A jak to wyjaśnił lata wcześniej on sam, zbudować miłość wymaga wiele czasu.

Tak więc czekał, choć uznać się za kompetentną do rozpoznania sprawy, zostawić swój podpis i pieczęć, otwierając nową drogę w jego życiu, mogła to wszystko uczynić każda sędzia w kraju. Jakakolwiek. Pod jednym wszakże warunkiem…




Soledad Dolores Márquez, z hiszpańskiego - Samotność Ból Márquez, aluzja do kolumbijskiego pisarza – noblisty Gabriela Garcíi Márqueza, tworzącego w konwencji realizmu magicznego autora między innymi Stu lat samotności (Cien años de soledad). Tekst opowiadania w kilku miejscach nawiązuje do owej książki.